اندازهٔ غیرمعمول اژدهای کومودو به پدیدهٔ غول‌پیکری جزیره‌ای نسبت داده شده است، چرا که هیچ جانور گوشت‌خوار دیگری که بتواند رقیب غذایی آنها باشد در این جزایر حضور ندارد. با این حال پژوهش‌های تازه نشان داده‌اند که اندازهٔ بزرگ اژدهای کومودو را می‌توان به صورت بهتری به این شکل توضیح داد که آنها صرفاً باقی‌ماندهٔ بزمجه‌مارمولک‌هایی بسیار بزرگ‌جثه هستند که روزگاری در اندونزی و استرالیا زندگی می‌کرده‌اند، ولی بیشترشان – به همراه دیگر بزرگ‌زیاگان – پس از دوران پلیستوسن منقرض شده‌اند. سنگواره‌هایی بسیار شبیه به اژدهای کومودو در استرالیا پیدا شده که تاریخ آنها مربوط به ۳٫۸ میلیون سال پیش است. در جزیره فلورس اندازهٔ بدن آنها کمابیش در طی ۹۰۰٬۰۰۰ سال اخیر به همان شکل پیشین باقی‌مانده است. این دوره‌ای است که با دگرگونی‌های زیاد در زیاگان جزیره و انقراض بزرگ‌زیاگان آن، و آمدن نخستین انسان‌سانان در ۸۸۰ هزار سال پیش شناخته می‌شود.
به خاطر داشتن چنین اندازهٔ بزرگی، این مارمولک‌ها بر بوم‌سازگانیکه در آن زندگی می‌کنند، چیره هستند. اژدهای کومودو طعمه‌هایی همچون بی‌مهرگان، پرندگانو پستانداران را شکار می‌کنند. در گذشته باور بر این می‌رفت که گاز اژدها دارای باکتری‌های کشنده‌ای است که طعمه‌ها را از پای در می‌آورد؛ با این حال امروزه یافته‌های پیشین مورد تردید قرار گرفته‌اند. با این حال دو غده در آروارهٔ پایینی این جانور قرار دارد که چندین پروتئین سمی در آنها تولید می‌شود ولی به تنهایی به عنوان عامل کشنده از سوی اژدها به کار گرفته نمی‌شوند. رفتار گروهی اژدهای کومودو در غذا خوردن، در بین خزندگان، استثنائی است. رژیم غذایی کومودوهای بزرگ عمدتاً از گوزن تشکیل می‌شود، هرچند که آنها به مقدار زیادی از گوشت مردار تغذیه می‌کنند. اژدهاهای کومودو همچنین گاه به انسان‌ها نیز حمله می‌کنند. [۲]
جفت‌گیری میان آنها در بین ماه‌های اردیبهشت و مرداد آغاز می‌شود و تخم‌ها در شهریور گذاشته می‌شوند. حدود ۲۰ تخم در آشیانه‌های متروکهٔ مرغ پابزرگ یا در حفره‌های خودحفرکرده، گذاشته می‌شوند. ماده برای هفت تا هشت ماه بر روی تخم‌ها می‌خوابد و در ماه فروردین، هنگامی که حشره‌ها فراوان هستند، جوجه‌ها سر برمی‌آورند. کومودوهای جوان آسیب‌پذیر هستند و در نتیجه در درختان سکنی می‌گزینند تا از گزند شکارچی‌ها و کمودوهای بالغ که ممکن است هم‌نوع‌خواری کنند، دور بمانند. میانگین عمر آنها در طبیعت ۸ تا ۹ سال است.
نخستین گزارش‌ها از اژدهای کومودو توسط دانشمندان غربی، در سال ۱۹۱۰ منتشر شد. اندازهٔ بزرگ آنها و آوازهٔ ترسناک‌شان، این جانوران را تبدیل به خزندگانی محبوب در باغ وحش‌ها کرده است. در حیات وحش، گسترهٔ پراکندگی آنها به علت فعالیت‌های انسانی کاهش پیدا کرده است و آنها توسط اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت به عنوان یک گونهٔ آسیب‌پذیر شناخته شده‌اند. [۱]قوانین اندونزی از آنها حمایت می‌کند و اجازهٔ شکار آنها را نمی‌دهد. پارکی تحت نام پارک ملی کومودو برای کمک به محافظت از این گونه جانوری ایجاد شده است.
ریشه‌شناسی
اژدهای کومودو با نام‌های بزمجهٔ کومودو یا بزمجهٔ جزیرهٔ کومودو در ادبیات علمی شناخته می‌شود، [۳]هرچند که نام آخر خیلی رایج نیست. بومیان جزیرهٔ کومودو، به این جانور اورا [و ۱]، بوآیا دارات [و ۲](مارمولک جزیره) یا بیاواک راکساسا [و ۳](بزمجه غول‌پیکر) می‌گویند. [۴]به اژدهای کومودو همچنین در زبان هندی، بیس‌کبرا [و ۴]گفته می‌شود که به معنای «دو برابر زهراگین‌تر از کبرا» است. [۵]
پس از کشف جانور توسط اروپاییان در آغاز سده ۲۰ میلادی، پیتر اوونز در سال ۱۹۱۲ اقدام به گذاشتن نام علمی Varanus komodoensisبر اژدهای کومودو گرفت. او در آغاز یک عکس و تکه‌ای از پوست از اژدهای کومودو به دست آورده بود، اما پس از زنده‌گیری دو اژدهای بالغ و یک نابالغ، اقدام به چاپ مقاله‌ای درباره اژدها کرد و برای نخستین بار آن را طبقه‌بندی علمی کرد. [۶]
فرگشت
نخستین خزندگان حقیقی در ۱۹۰ تا ۲۰۰ میلیون سال پیش در ژوراسیک پدیدار شدند و خزندگان بزمجه‌شکل در حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش در کرتاسه پا بر روی زمین گذاشتند. در کرتاسه پسین، بزمجه‌وارها به شکل گسترده‌ای در صفحهٔ لوراسیا و آسیای مرکزی پراکنده شده بودند. بالاخانواده بزمجه‌واران تنها گروهی از مارشکلان بود که توانست در قاره‌های جنوبی گسترش پیدا کند، اعضای این تیره اغلب از حشرات بزرگ و پستانداران ریزجثه تغذیه می‌کردند. مارها و موساسوریان نزدیک‌ترین خویشاوندان این گروه هستند. [۷]
بررسی‌ها بر روی ۳۱ آرایه مرتبط با تیرهٔ بزمجه‌ایان نشان می‌دهد که این تیره در حدود ۴۰ میلیون سال پیش در آسیا به وجود آمد و پژوهش‌های مشابه دیگر حاکی از این است که خاستگاه این تیره در آسیای جنوب شرقی بوده است. [۸]حدود ۱۵ میلیون سال پیش، برخوردی بین استرالیا و آسیای جنوب شرقی به بزمجه‌ایان اجازه داد تا به سرزمینی که امروزه به آن مجمع‌الجزایر اندونزی می‌گویند مهاجرت کنند، پس از آن محدودهٔ زندگی آنها از شرق تا جزیره تیمور نیز امتداد یافت. در گذشته باور بر این بود که اژدهای کومودو در ۴ میلیون سال پیش از اجداد استرالیایی خود جدا شد، اما شواهد سنگواره‌ای تازه یافت‌شده در کوئینزلند نشان می‌دهد که اژدهای کومودو پیش از پخش شدن در اندونزی، در استرالیا فرگشت یافته بود. [۹]کاهش قابل توجه سطح دریا در واپسین عصر یخبندان، قطعه‌های بزرگی از بسترهای قاره‌ای را برهنه کرد که باعث شد اژدهای کومودو وارد آنها شود ولی پس از آنکه سطح دریا با ذوب شدن یخ‌ها بالا رفت، آنها در جزیرهٔ فعلی خود منزوی شدند. [۹]سنگواره‌هایی از کومودوها مربوط به ۹۰٬۰۰۰ سال پیش در فلورس یافت شده‌است، [۱۰]مقایسه تغییرات تاریخی سطح آب دریا و داده‌های ژرفاسنجی نیز نشان داد که جزیره کومودو در ۱۳۵٬۰۰۰ تا ۱۸٬۰۰۰ سال پیش به جزایر شرقی خود متصل بوده است. از سوی دیگر، فلورس و رینکا اکثراً در طول ۱۴۰٬۰۰۰ سال گذشته تا پایان واپسین عصر یخبندان به هم وصل بوده‌اند. [۱۱]
نزدیک‌ترین خویشاوندان اژدهای کومودو، بزمجه آبی و بزمجه مشبک هستند. [۱۲]
ویژگی‌های زیستی
سردهٔ بزمجه‌ها دارای بیشترین تفاوت در گسترهٔ اندازه بدن در میان اعضای خود، در میان همه سرده‌های مارمولک‌ها است. به همین دلیل، اندازهٔ بدن اژدهای کومودو بسیار بیشتر از اندازه بدن بعضی دیگر اعضای سرده خود است. [۱۳]در حیات وحش، یک اژدهای کومودوی بالغ عموماً حدود ۷۰ کیلوگرم وزن دارد، هرچند که نمونه‌های محبوس و به دام افتاده در باغ وحش‌ها، معمولاً وزن بیشتری دارند. [۱۴]بر طبق کتاب رکوردهای جهانی گینس، یک کومودوی نر بالغ به طور میانگین ۷۹ تا ۹۱ کیلوگرم وزن دارد و اندازهٔ آن هم ۲٫۵۹ متر است، در حالی که یک کومودوی مادهٔ میانگین ۶۸ تا ۷۳ کیلوگرم وزن داشته و اندازهٔ آن ۲٫۲۹ متر است. [۱۵]بزرگترین نمونهٔ رؤیت‌شده ۳٫۱۳ متر طول و با احتساب غذای هضم‌نشده، ۱۶۶ کیلوگرم وزن داشته‌است. [۱۶] [۱۷]اگرچه اژدهای کومودو اکنون بزرگ‌جثه‌ترین مارمولک موجود در جهان است، اما از خویشاوند منقرض‌شدهٔ خود یعنی بزمجه ماژلان جثهٔ کوچکتری دارد؛ این بزمجه (که تا حدود ۳۰٬۰۰۰ سال پیش نیز در شرق استرالیا حضور داشت) طولی برابر ۷ متر و وزنی نزدیک به ۶۵۰ کیلوگرم داشته‌است. [۱۸]در مقایسه با دیگر خزندگان، جثهٔ بسیار بزرگ و غیرمعمول هر دو بزمجه ماژلان و کومودو را تنها می‌توان مربوط به پدیده غول‌پیکری جزیره‌ای دانست که در طی آن، درندگانی که به محیطی جزیره‌ای و منزوی وارد می‌شوند دارای جثهٔ بزرگتری نسبت به خویشاوندان ساکن خشکی‌شان می‌شوند، چرا که امکان دارد هیچ جانور گوشت‌خوار دیگری که بتواند رقیب غذایی آنها شود در این جزایر حضور نداشته باشد. [۱۹]
اژدهای کومودو دُمی به اندازهٔ بدن خود و حدود ۶۰ دندان اره‌ای دارد که پیوسته جایگزین می‌شوند و ممکن است اندازهٔ دندان‌ها تا ۲٫۵ سانتی‌متر باشد. [۲۰]بزاق کومودوها عموماً آغشته به خون است، چرا که دندان‌های آنها تقریباً به طور کامل با پوشش لثه‌ای پوشیده شده و این لثه‌ها در هنگام غذا خوردن پاره‌پاره و ریش‌ریش می‌شوند و خون حاصل که با بزاق غلیط مخلوط می‌شود، رنگی قرمز به آن می‌دهد. [۲۱]چنین چیزی باعث ایجاد محیطی ایده‌آل برای رشد باکتری‌هایی که در دهان زیست می‌کنند، می‌شود. [۲۲]این جانور همچنین زبانی زرد و دراز دارد که با عمق زیادی «چنگالی» شده است. [۲۳]پوست اژدهای کومودو سخت و پولکی و بر روی بدنش آزاد و شُل‌وار قرار گرفته است. این پوست توسط فلس‌های زرهی مستحکم شده که دارای ساختارهای کوچکی با نام استخوان‌پوست هستند که نقش نوعی جوشن طبیعی را بازی می‌کند. به دلیل پستی و بلندی‌های موجود در پوست کومودوها، ساختن چرم از این نوع پوست میسر نبوده و در نتیجه این جانور از گذشته تا کنون شکار نشده و نسل توانسته خود را حفظ کند. [۲۴]
حواس
همانند دیگر بزمجه‌ها، اژدهاهای کومودو تنها یک استخوان گوش دارند، که به آن استخوان رکابی می‌گویند و برای منتقل کردن لرزش‌ها از پرده صماخ به حلزون گوش بکار می‌رود. چنین آرایشی، به این معنی‌ست که احتمالاً آنها تنها می‌توانند صداهایی در محدودهٔ ۴۰۰ تا ۲٬۰۰۰ هرتز را بشنوند. برای مقایسه، انسان می‌تواند صداهای ۲۰ تا ۲۰٬۰۰۰ هرتز را بشنود. [۱۶]پیش‌تر باور بر این بود که آنها ناشنوا هستند، چرا که گزارش شده بود که اژدهای کومودو به نجواها، صداهای بلند و فریادهای محیط، واکنش و هراسی نشان نمی‌دهد. این نظریه هنگامی مورد تردید قرار گرفت که یکی از کارکنان باغ وحش لندنبا صدای خود به یک نمونهٔ به دام افتاده و محبوس در باغ وحش، آموخت که برای غذا خوردن بیرون بیاید؛ حتی هنگامی که کومودو قادر به دیدن او نبود و تنها صدای او را می‌شنید. [۲۵]
اژدهای کومودو می‌تواند تا ۳۰۰ متر دورتر را ببیند و حس بینایی آن نقش مهمی در شکار بازی می‌کند، اما چون شبکیه این جانور تنها حاوی یاخته‌های مخروطی است، این‌طور برآورده می‌شود که این جانور دید ضعیفی در تاریکی دارد. اژدهای کومودو می‌تواند به صورت رنگی ببیند، اما شناخت ضعیفی نسبت به اشیاء بی‌حرکت دارد. [۱۶]
پخش رسانه
اژدهای کومودو همانند بسیاری دیگر از خزندگان از زبان خود برای شناخت محرک‌های مزه و بو استفاده می‌کند. آنها به جای بهره‌گیری از سوراخ بینی، از اندام ژاکوبسون برای بو کشیدن بهره می‌گیرند. [۲۶]حس‌گرهای بویایی این جانور می‌توانند بدن گوزن‌ها را از فاصله دور با بوییدن هوا «مزه» کنند. یک اژدهای کومودو با کمک باد مساعد و عادتش به آونگان کردن سر از یک سو به سوی دیگر در حین راه رفتن، می‌تواند مردار را از فاصلهٔ ۴ تا ۹٫۵ کیلومتری تشخیص دهد. [۱۷]این جانور تنها تعداد کمی جوانه چشایی در پشت حلق خود دارد و در کل فاقد حس چشایی است. [۲۲]فلس‌های آن، که برخی از آنها با استخوان مستحکم شده‌اند، دارای صفحه‌های حس‌گر متصل به اعصاب هستند تا حس لامسهرا تسهیل کنند. فلس‌های گرداگرد گوش، لب‌ها چانه و کف پا ممکن است دارای سه صفحهٔ حس‌گر یا بیشتر باشند. [۲۷]
بوم‌شناسی
محیط زندگی اژدهای کومودو، گرم و خشک است و عموماً در علفزارهای باز و خشک، ساوانا و جنگل‌های گرمسیری در ارتفاعات پست زندگی می‌کند. به عنوان جانوری خونسرد، عموماً در روز فعال است، هرچند که برخی فعالیت‌های شبانه هم از خود نشان داده است. بیشترین فعالیت آن در میان ساعت‌های ۶ صبح تا ۱۹ بعد از ظهر است. در ماه‌های گرم سال (میان ژانویه تا مارس)، فعالیت اژدها در گرم‌ترین ساعت‌های روز متمرکز است. [۲۸]
اژدهاهای کومودو منفرد زندگی می‌کنند و تنها برای خوردن و زایش با دیگر هم‌نوعان خود ارتباط برقرار می‌کنند. آنها قادرند تا سرعت ۲۰ کیلومتر بر ساعت بدوند، [۱۶]تا ۴٫۵ متر در زیر آب شیرجه بزنند و در جوانی با بهره‌گیری از ناخن‌های قدرتمندی که دارند، با مهارت از درخت‌ها بالا بروند. [۱۴]آنها همچنین می‌توانند روی پاهای پسین خود بایستند و از دم خود به صورت پایه کمکی استفاده کنند تا بتوانند طعمه دور از دسترس را شکار کنند. [۲۳]با رسیدن به بلوغ، از ناخن‌ها عمدتاً به عنوان سلاح استفاده می‌شود و اندازهٔ بزرگ ناخن‌ها مانع بالا رفتن این جانوران از درختان می‌شود. [۲۹]
اژدهای کومودو با ناخن‌ها و پاهای جلویی (دست‌ها) نیرومند خود حفره‌هایی را به عنوان پناهگاه حفر می‌کند که گشادی آنها گاه ۱ تا ۳ متر است. به خاطر اندازهٔ بزرگی که این جانور دارد و همچنین به خاطر عادت داشتن به خوابیدن در این لانه‌های حفرکرده توسط خود، این جانور می‌تواند گرمای بدنش را در سرتاسر شب حفظ کند و مدت زمان قرار گرفتن در نور خورشید برای بدست آوردن گرمای دوباره را به حداقل برساند. [۳۰]در مناطق با پوشش جنگلی و درختان سایه‌دار، اژدهای کومودو بیشتر در بعد از ظهر میان ساعت‌های ۱۲ ظهر تا ۲ فعالیت دارد [۳۱]اما گاه در اوقات گرم روز، در سایه می‌ماند؛ چرا که پوستش فاقد غده‌های ترشح کننده عرق است و به دلیل خونسرد بودن، در صورتی که جانور برای مدت زیادی در زیر آفتاب بماند، دمای بدن می‌تواند به شکل خطرناکی بالا برود. [۳۲]مکان‌های ویژه استراحت، که عموماً در پرتگاه‌هایی با نسیم‌های خنک دریایی واقع شده‌اند، با فضله‌ها نشانه‌گذاری می‌شوند و اژدها آنها را عاری از رستنی‌ها نگاه می‌دارد. آنها نقش مکان‌های استراتژیکی را ایفا می‌کنند که از آنها برای حملهٔ غافلگیرانه به گوزن‌ها استفاده می‌شود. [۳۳]
اژدهای کومودو درنده بالاسرکنام خود به شمار می‌رود و بررسی‌ها نشان داده‌اند که حتی دیگر درندگانی، همچون مار پیتون، که در مناطق جزیره‌ای مشابه و نزدیک به جزیره‌های کومودو زندگی می‌کنند، به دلیل وجود این جانور نتوانسته‌اند در جزایر سکونت‌گاه اژدها به زندگی بپردازند. [۳۴]این مارمولک بر خلاف دیگر مارمولک‌ها چندان قلمروخواه نیست و از مکان‌هایی که در آن مردارخواری می‌کند در برابر ورود غریبه‌ها دفاع نمی‌کند. [۳۵]اژدهاها اغلب در برخورد با یکدیگر از رودررویی با هم پرهیز می‌کنند؛ چنین رویکردی باعث ذخیره بیشتر انرژی به جای هدر دادن آن برای جنگ و دفاع از قلمرو می‌شود. با این حال این جانوران در فصل جفت‌گیری – انتهای ژوئن تا آغاز اکتبر – و نیز در هنگام غذا خوردن از لاشه می‌توانند به شدت با هم درگیر شوند. در این هنگام اژدهای غالب با درآوردن صداهای هیسس‌وار و تکان دادن شدید دم خود، باعث ترس اژدهای مغلوب و ترک صحنه توسط او می‌شود. غالب معمولاً پس از پیروزی اقدام به نوعی حرکات نمایشی همچون پایین گرفتن سر و راه رفتن آرام با منقبض و سخت کردن ماهیچه‌های پاهای عقبی می‌کند. [۳۶]
رژیم غذایی
اژدهای کومودو جانوری گوشت‌خوار است. آنها اغلب از مردار تغذیه می‌کند و برای یافتن مردار فاصله‌های طولانی را می‌پیمایند. آنها اما این توانایی را نیز دارند تا به صورت پنهانی و بی‌سروصدا به طعمه‌های زنده حمله کنند؛ که این روش شکار در میان بزمجه‌های دیگر مرسوم نیست. [۳۷] [۳۸]اژدهای کومودو می‌تواند برای مدت کوتاه تا ۲۰ کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرد، ولی راهبرد شکاریش بر مبنای پنهان شدن و سپس حملهٔ قدرتمند است. [۱۷]وقتی که طعمهٔ مناسبی به محل شکار اژدها نزدیک می‌شود، این جانور بی‌محابا به سوی طعمه یورش می‌برد و سعی می‌کند خودش را به گلو یا بخش‌های زیرین جانور برساند. اژدهای کومودو قادر است با استفاده از حس بویایی قوی خود طعمه را پیدا کند؛ برای نمونه، اژدهای کومودو می‌تواند لاشه یک جانور مرده یا در حال مرگ را از محدوده‌ای به مسافت ۱۱ کیلومتر تشخیص دهد. البته این توانایی به سرعت و سوی وزش باد نیز بستگی دارد. [۳۹]آنها تنها خزندگانی هستند که می‌توانند با دندان‌های خود گوشت را از بدن طعمه بکنند. [۴۰]
اژدهای کومودو بخش بزرگی از بدن طعمه را پاره می‌کند و آن را در حالی می‌بلعد که با پاهای پسین خود لاشه را پایین نگه داشته است. در مورد لاشه‌های کوچک با اندازه‌ای در حد و اندازه یک بز، آرواره‌های کم‌مفصل آنها، جمجمه انعطاف‌پذیر آنها و معدهٔ گسترش‌پذیر آنها باعث می‌شود تا بتوانند کل طعمه را به یکباره قورت دهند. [۱۷]محتوای گیاهی معده و روده‌ها عموماً دفع می‌شود. مقادیر فراوان بزاق قرمزی که اژدهای کومودو تولید می‌کند به نرم کردن غذا کمک می‌کند، اما قورت دادن طعمه عملی وقت‌گیر است (۱۵ تا ۲۰ دقیقه برای قورت دادن یک بز طول می‌کشد). در یک نمونه، اژدهایی ۵۰ کیلوگرمی و بالغ دیده شده است که خوکی ۳۱ کیلوگرمی را پس از تکه‌تکه کردن، در ۱۷ دقیقه خورده است. [۴۱]یک اژدهای کومودو می‌تواند طعمه را به درخت بکوبد تا آن به زور از گلوی خود پایین ببرد و اینگونه فرایند قورت دادن را تسریع بخشد. گاهی اوقات آنچنان طعمه محکم به درخت کوبیده می‌شود که درخت سقوط می‌کند. برای اینکه در حین قورت دادن طعمه خفه نشود، اژدها با استفاده از مجرای کوچکی که در زیر زبان وجود دارد و به ریه متصل است، نفس می‌کشد. [۴۲]پس از خوردن غذا تا سقف ۸۰ درصد وزنش، [۴۳]اژدها اقدام به نوشیدن از گودال‌های آب می‌کند. همچنین، خود را به مکانی آفتابی می‌برد تا عمل هضم تسریع گرد، چرا که اگر غذا برای مدت طولانی هضم نشده باقی بماند، ممکن است بگنند و جانور را مسموم کند. کومودوهای بزرگ به خاطر متابولیسم آهسته‌ای که دارند، می‌توانند با خوردن تنها ۱ وعده غذای مفصل در ماه زنده بمانند و بقیه مدت را با وعده‌های کوچکتری همچون موش سپری کنند. پس از هضم غذا، توده‌ای از شاخ‌ها، مو و دندان‌هایی که در مخاطی پیچیده شده‌اند را استفراغ می‌کند. این مخاط با مخلوطی نیمه‌جامد و محتوی اسید اوره سفیدرنگ پوشیده شده است. [۱۶] [۵]مخاط چنان بوی بدی می‌دهد که اژدها خود نیز تحملش را ندارد و پس از بالا آوردنش، سر خود را با خاک و گیاهان اطراف تمیز می‌کند تا بوی بد مخاط را دفع کند. [۴۴]
در هنگام گرد آمدن بر دور لاشه، کومودوهای بزرگ‌تر زودتر به غذا خوردن می‌پردازند، در حالی که کومودوهای کوچکتر می‌بایست منتظر بزرگترها بمانند. نرهای بزرگ‌تر چیرگی خود را اعلام می‌کنند و نرهای کوچکتر هم با استفاده از زبان یا با غرش کردن، تسلیم بودن خود را نشان می‌دهند. کومودوهای هم‌اندازه ممکن است سر طعمه با هم دعوا کنند. بازنده‌ها عموماً عقب‌نشینی می‌کنند، هرچند که دیده‌شده که جانور پیروز اقدام به خوردن بازنده می‌کند. [۴۵]
در حالت کلی، اژدهای کومودو هر جانور بر سر راه خود را می‌خورد. رژیم غذایی آنها گسترده است و بی‌مهرگان، دیگر خزندگان (از جمله کومودوهای کوچکتر)، پرندگان، تخم پرندگان، پستانداران کوچک، میمون‌ها، خوک وحشی، بزها، گوزن، اسب و گاومیش را شامل می‌شود. کومودوهای جوان حشرات، تخم‌ها، جکوها و جوندگان کوچک را هم می‌خورند. [۴۶]این طعمه‌ها اغلب در درختان یافت می‌شوند و تنها کومودوهای جوان و فرز توانایی بالا رفتن از درختان را دارند. [۴۵]بر پایه مواد یافت‌شده در مدفوع اژدهاها، غذای اصلی این جانوران را گوزن سوندا تشکیل می‌دهد. گوزن‌های با سن کمتر از ۱ سال یا بیشتر از ۶ سال بیشترین تعداد گوزن‌های شکارشده توسط کومودوها را تشکیل می‌دهند که اغلبشان با روش پنهان شدن و حملهٔ یکباره در کنار آبشخورها شکار می‌شوند. [۴۵]به نظر می‌رسد که اژدهای کومودو علاقه ویژه‌ای به اسب‌ها و بزها و خوک‌های باردار داشته باشد. اژدها با زیر نظر گرفتن این طعمه‌ها و جدا کردنشان از دیگر اعضای گروه، نه تنها باعث وضع حمل ناقص و کشنده برای جانور می‌شوند – که در نوع خود طعمه‌ای ضعیف و مناسب برای اژدها پدید می‌آورد – که گاه نوزاد تازه به دنیا آمده را «از میان دو پای مادهٔ در حال زا می‌رباید». [۴۷]از دیگر طعمه‌های کومودوها می‌توان به لاشه ماهیان افتاده بر کرانه اقیانوس، و تخم لاک‌پشت‌های سبز و پوزه‌عقابی یافت‌شونده در کرانه‌ها اشاره کرد. [۴۸]
آنها همچنین هم‌نوع‌خواری نیز می‌کنند؛ این به ویژه هنگامی روی می‌دهد که آنها به شکل گروهی به دور مردار در حال تغذیه هستند. بیشتر هم‌نوع‌هایی که خورده می‌شوند کومودوهای جوان و یا لاشهٔ کومودوهای مرده است. [۴۵]تخمین زده می‌شود که کومودوهای جوان، بالغ بر ۱۰ درصد غذای مصرفی کومودوهای بزرگ‌سال را تشکیل دهند. به همین دلیل، هنگامی که یک کومودوی جوان به طعمه‌ای که توسط کومودوی بالغ در حال خورده شدن است نزدیک می‌شود، خود را در محتویات روده‌های طعمه «می‌غلتاند» تا بالغ گرسنه را از حمله به خود دور نگاه دارد. [۳۱] [۲۳]بر طبق گفتهٔ دیوید اتنبرو، عادت هم‌نوع‌خواری ممکن است برای بالغ‌ها مقرون به صرفه باشد، چرا که طعمه‌های با اندازهٔ متوسط در جزیره‌های محل زندگی اژدهای کومودو نادر هستند. [۴۹]
گه‌گاه، آنها از انسان‌ها و اجسادشان هم تغذیه می‌کنند، حتی ممکن است قبرهای کم‌عمق انسان‌ها را حفر کرده و اجساد موجود در آنها را بخورند. عادت حمله به قبرها باعث شده ساکنین جزیرهٔ کومودو قبرها را به جای زمین‌های شنی، در زمین‌هایی حفر کنند که خاک رس دارند و تخته‌سنگ‌هایی هم بر روی آن قرار دهند تا مانع اژدهای کومودو شوند. [۵۰]جرد دایموند (۱۹۸۷)، زیست‌شناس فرگشتی، این نظریه را مطرح کرد که اندازه اژدهای کومودو ممکن است به گونه‌ای فرگشت یافته باشد که بتواند فیل‌های کوتوله منقرض‌شدهٔ پوشیده‌دندانرا – که روزگاری در جزیره فلورس زندگی می‌کردند – بخورد. [۵۱]با این حال به دلیل آنکه در آن هنگام دیگر طعمه‌های بزرگ‌جثه‌ای چون گاوها و خوک‌های وحشی نیز در آن ناحیه حضور داشتند، ممکن است نظریه دایموند درست نباشد. [۴۵]
اژدهای کومودو نیز همانند دیگر درندگان، مقدار زیادی از آب مورد نیاز بدن خود را از خوردن گوشت طعمه‌های خود تأمین می‌کند و کمتر نیازی به نوشیدن آب از رودخانه‌ها دارد؛ اگرچه حتی نمونه‌هایی که پس از غذا خوردن بسیار اقدام به نوشیدن آب کرده‌اند نیز دیده شده‌اند. نزدیک به ۸۵ درصد وزن بدن طعمه‌های اژدها را آب تشکیل می‌دهد. [۵۲]بررسی‌های گرین و همکاران (۱۹۹۱) میزان آب آشامیدنی ورودی به بدن اژدهاها در سال را ۲۵٫۵ میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم جرم بدن تخمین زده‌است. [۵۳]نحوهٔ نوشیدن اژدهای کومودو به این صورت است که مایع بوسیله پمپاژ دهانی از اندام لامی و ماهیچه‌های چسبیده به آن به دهان وارد می‌شود (فرایندی که از آن برای تنفس هم استفاده می‌شود)؛ سپس هنگامی که آب به حلق می‌رسد، سر بالا آمده، اندام لامی منقبض می‌شود تا آب بتواند از مجرای گلو پایین برود. [۵۴] [۵۵]
بزاق
اوفن‌برگ نخستین کسی بود که با مشاهده عفونی شدن سریع جای گاز کومودوها بر گاومیش‌های قربانی، این نظریه را مطرح کرد که در بزاق «قرمزگون و فراوان» این جانوران باکتری‌هایی وجود دارند که کومودها از آنها به عنوان زهر بهره می‌گیرند. [۵۶]او دریافت که آنها پاتوژن‌های عفونی – به ویژه باکتری‌های اشریشیا کلی، استافیلوکوک، [و ۵]پروویدنسیا [و ۶]و پروتئوس [و ۷]– در بزاغشان دارند. به گفته او، در حالی که این پاتوژن‌ها را می‌شد در دهان کومودوهای وحشی پیدا کرد، آنها در دهان نمونه‌های به دام افتاده پیدا نمی‌شدند و این به خاطر رژیم غذایی پاکیزه‌تر آنها و استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها بود. [۵۷] [۵۸]این مسئله با برداشتن نمونه‌های مخاطی از سطوح لثهٔ آرواره‌های بالایی دو اژدهای تازه‌گرفته‌شده، تأیید شده است. [۵۸]نمونه‌های بزاق توسط پژوهشگران در دانشگاه تگزاس مورد بررسی قرار گرفتند؛ آنها ۵۷ گونه باکتری در حال رشد در دهان سه اژدهای کومودو پیدا کردند که یکی از آنها پاستورلا مالتوسیدا [و ۸]بود؛ باکتری که می‌تواند در انسان به مرگ منجر شود. [۱۶] [۵۹]
یافته‌های تیم دانشگاه تگزاس بسیاری از دانشمندان را قانع کرد که شکار اژدهای کومودو توسط گاز گرفتن طعمه و سپس انتظار برای مرگ طعمه از عفونت ناشی از گاز خودش، انجام می‌شود. با این حال پژوهش‌ها در سال ۲۰۱۳ نشان دادند که باکتری‌های موجود در دهان اژدهای کومودو معمولی هستند و باکتری‌هایی مشابه آنها در دیگر گوشت‌خواران نیز دیده شده است. اژدهاهای مورد بررسی در پژوهش فرای، گلدستاین و همکاران – که ۱۰ تای آنها بالغ و ۶ تا نوزاد بودند و از سه باغ وحش ایالات متحده انتخاب شده بودند – همگی بهداشت دهان بسیار مناسبی داشته‌اند. برخلاف تصور، آنها در دندان‌هایشان تکه‌هایی از گوشت فاسد را که ممکن است از خوراکی که خورده‌اند باقی‌مانده باشد و باعث رشد باکتری شوند نداشتند و میزان باکتری‌های موجود در دهانشان حتی کمتر از باکتری‌ها معمول موجود در دهان شیر یا شیطان تاسمانی بوده است. [۶۰]
فرای و گلدستاین با زیر سوال بردن یافته‌های دانشگاه تگزاس، نشان دادند که باکتری‌های یافت شده در نمونه‌های پژوهش پیشین نه تنها «معمولی» بوده‌اند، که در نمونه‌های مختلف نیز به صورت پی‌درپی دیده نشده‌اند؛ چیزی که از دیدگاه فرگشتی نمی‌تواند راهبردی شکاری برای جانور تلقی شود. [۵۶]به باور آنها، اگرچه باکتری‌های طبیعی موجود در محیط زیست طبیعی و نیز دهان کومودوها «می‌تواند» باعث مرگ شود، اما مردن طعمه در اصل توسط گاز شدید گرفته شده توسط اژدها، خونریزی بی‌وقفه، و در نهایت شوک ناشی از کم شدن سریع خون است. در مورد بوفالوهای وحشی، آنها مرگ بوفالوها را این گونه توجیه کردند که از آنجا که این جانوران بومی جزایر کومودو نیستند، هنگامی که مورد حمله قرار می‌گیرند، وارد آب می‌شوند. در این صورت می‌توان آب گرم و پر از مدفوع را علت آلودگی باکتریایی دانست. [۵۶]
زهر
در اواخر ۲۰۰۵، پژوهشگران دانشگاه ملبورن به سرپرستی فرای گمانه‌پردازی کردند که بزمجه بزرگ، دیگر گونه‌های بزمجه و نیز مارمولک‌های اژدها ممکن است دارای سم باشند. این گروه بر این باور بودند که تأثیرات فوری پس از گازگرفتن‌های این بزمجه‌ها به دلیل آلودگی خفیف به زهر هستند. در مور گاز گرفته شدن دست انسان، این تأثیرات فوری – که شامل باد کردن سریع، اخلال در لخته شدن موضعی خون و رسیدن درد تا آرنج می‌شوند – در گاز هر سه بزمجه مشبک، اژدهای کومودو و بزمجه خالدار درختی یکسان دیده می‌شوند. برخی از این نشانه‌ها تا چند ساعت هم ادامه پیدا می‌کنند. [۶۱]
در سال ۲۰۰۹ همان محققین شواهد بیشتری منتشر کردند که نشان می‌داد اژدهای کومودو گازی سمی دارد. اسکن MRI جمجمه یک اژدها نشان از وجود دو غده بزاقی در آرواره پایینی داد. پژوهشگران در باغ وحش سنگاپور یکی از این غده‌ها را از سر یک نمونهٔ بیمار که در حال مرگ بود استخراح کردند و دریافتند که حاوی چندین پروتئین زهرآگین مختلف است. از جمله تأثیرات شناخته‌شدهٔ این پروتئین‌ها، می‌توان به جلوگیری از لخته شدن خون، پایین آوردن فشار خون، فلج ماهیچه‌ای و القا کردن خفگی اشاره کرد، که در نهایت باعث ایجاد شوک و از دست دادن آگاهی در طعمهٔ مسموم می‌شود. [۶۲]در نتیجهٔ این کشف، نظریه پیشین مبنی بر اینکه باکتری‌ها موجب کشته‌شدن قربانیان اژدهای کومودو می‌شوند، مورد تردید قرار گرفت. [۶۳]
اگرچه کشف غده‌های زهر در دهان کومودوها در آغاز باعث شگفتی دانشمندان شد، با این حال تعدادی از آنها اینکه زهر به تنهایی بتواند اثرات گاز اژدهای کومودو را باعث شود مورد تردید قرار دادند. کرت شونک، زیست‌شناس فرگشتی، دلیل اصلی پدید آمدن اثرات گاز را، از دست دادن خون و شوک دانسته است و نه تأثیر پروتئین‌های سمی موجود در زهر. [۶۴] [۶۵]به باور فرای نیز زهر موجود در گاز کومودوها تنها بخشی از راهبرد حمله‌ای مارمولک‌های بزمجه‌وار است. نزدیک به ۱۰۰ مارمولک دارای زهر در غده‌های درون دهان خود هستند؛ اما آنها از زهر خود نه به تنهایی (همچون مورد نیش زدن مار کبرا)، بلکه به همراه گاز شدید و کندن گوشت قربانی توسط دندان‌های اره‌مانند بهره می‌گیرند. زهردار بودن اژدهای کومودو و دیگر اعضای موجود بزمجه‌ایان، وجود زهر در بدن خویشاوند نزدیک و منقرضشان، بزمجه ماژلان را نیز نتیجه می‌دهد. چنین چیزی به بزمجه ماژلان لقب «بزرگترین مارمولک زهردار تاریخ» را می‌دهد. [۶۶]
تولید مثل
جفت‌گیری در بین ماه‌های اردیبهشت و مرداد صورت می‌گیرد و تخم‌ها در ماه شهریور گذاشته می‌شود.
[۱۶]در این دوره، نرها برای بدست آوردن ماده‌ها به رقابت و نبرد می‌پردازند،
به این صورت که روی پاهای پسین خود می‌ایست
مشاهده پست مشابه :
رسانه ها در افغانستان
کابل جان شبکه اجتماعی افغانستان
ديانت امانت خلفای راشدين
تفسير سوره ي مسد قرآنکریم
غذای ساده خلفای راشدين
فلم کوتاه منم فرخنده به نمایش گذاشته شد
معلومات درباره افغانستان
قانون اساسی افغانستان
جغرافیای طبیعی افغانستان